SZACHY

wladek

Redakcja 5 listopada 2015

Zmarł Czesław Kiszczak. Miał 90 lat

Był ministrem spraw wewnętrznych, w czerwcu
br. skazano go za wprowadzenie stanu wojennego.

Czesław Kiszczak urodził się 19 października 1925 r. w Roczynach.
W latach 1979-1981 był szefem Wojskowej Służby Wewnętrznej
Ministerstwa Obrony Narodowej, ministrem spraw wewnętrznych
(1981–1990), a w latach 1989-1990 także wicepremierem.

W 1945 r. zapisał się do PPR. Dość szybko został skierowany przez PPR
do działającego w strefie kontrwywiadu wojskowego Głównego Zarządu
Informacji Wojska Polskiego. W latach 1946–1947 jako pracownik Polskiej
Misji Wojskowej w Londynie zajmował się rozpracowywaniem środowiska
żołnierzy Władysława Andersa. W 1957 rozpoczął służbę wojskową
w Wojskowej Służbie Wewnętrznej, a dziesięć lat później został
Zastępcą Szefa WSW, gen. Teodora Kufla.

W latach 70. Kiszczak był najpierw szefem wywiadu wojskowego,
później także i kontrwywiadu. W 1981 r. jako generał wojska

został szefem MSW. Brał udział w organizowaniu stanu wojennego.
Był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego
i Biura Politycznego KC PZPR w latach 1986-90.

W trakcie obrad Okrągłego Stołu był głównym stolarzem ze strony
partyjno-rządowej. Po zakończeniu obrad był brany pod uwagę,
obok Wojciecha Jaruzelskiego, jako kandydat na prezydenta.
Sejm kontraktowy desygnował go na premiera, ale gabinetu
nie sformował, bo starzy sojusznicy PZPR-ZSL i SD zawiązali koalicję
z solidarnościowym Obywatelskim Klubem Parlamentarnym.
Premier Mazowiecki na rok wziął jeszcze Kiszczaka do rządu
na stanowisko wicepremiera i ministra spraw wewnętrznych.

Procesy

W lutym 2010 r. rozpoczął się czwarty proces Czesława Kiszczaka
oskarżonego o przyczynienie się do śmierci 9 górników z kopalni
„Wujek” w 1981. Rok później warszawski Sąd Okręgowy uniewinnił
jednak generała.

W styczniu 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w procesie dotyczącym
stanu wojennego uznał winę Kiszczaka z tytułu członkostwa w związku
przestępczym o charakterze zbrojnym, wymierzając mu karę 4 lat
pozbawienia wolności, łagodząc ją jednak na podstawie amnestii z 1989
o połowę, tj. do 2 lat oraz warunkowo zawieszając z uwagi na wiek
i stan zdrowia oskarżonego, na okres 5 lat.

15 czerwca 2015 apelacja została oddalona, a wyrok stał się prawomocny.

---

wladek

~
Polak z Polski
:
Umarł drugi po gen. Jaruzelski z największych Polaków XX wieku -
wybitny generał, który perfekcyjnie przeprowadził gigantyczną operację pt.
stan wojenny - że nawet czapka nikomu z głowy nie spadła -
a 99% Polaków odetchnęło wtedy z ulgą.

--

wladek

Adam Szostkiewicz blog
5 listopada 2015

Kiszczak – wierny stróż ustroju, ale nie bez skazy
Przestroga

Śmierć Kiszczaka i Jaruzelskiego oznacza, że tragiczna
„noc generałów” przechodzi do historii.
Ale pozostaje przestrogą przed argumentem siły, kiedy potrzebna jest siła argumentu.

Gen. Czesław Kiszczak był w PRL członkiem elity władzy.
Zmarł w niepodległej i demokratycznej Polsce, przeżywszy w niej ćwierć
wieku jako osoba prywatna. W PRL odegrał rolę wiernego stróża ustroju.
Jego błyskotliwa kariera była możliwa za cenę lojalności względem
systemu, który współkształtował w kluczowej dziedzinie bezpieczeństwa
państwowego. Bezpieczeństwo systemu zapewniał, zwalczając
jego przeciwników z opozycji demokratycznej i „Solidarności”.

Przygotował i przeprowadził grudniową „noc generałów”, podczas której
rzucił na bezbronnych cywilów siły państwowego aparatu przemocy.
Dla przeciwników „Solidarności” „noc generałów” to patriotyczny tytuł
do chwały gen. Kiszczaka i innych autorów stanu wojennego.
Dla przeciwników tamtego systemu wprost przeciwnie: to dramat w dziejach Polaków.

Gdy „Solidarność” została zepchnięta do podziemia, jej liderzy i działacze
pozbawieni wolności, a niektórzy sympatyzujący z nią duchowni zabici
– wśród nich wyniesiony po latach na ołtarze ks. Jerzy Popiełuszko
– Kiszczak był ministrem spraw wewnętrznych i jednym
z najbliższych współpracowników gen. Wojciecha Jaruzelskiego.

W oczach mojego środowiska – środowiska opozycyjnego względem
politycznego systemu PRL – ponosił zatem współodpowiedzialność
polityczną i moralną za próbę rozwiązania przemocą głębokiego konfliktu
w państwie. Jego źródłem było ignorowanie i zwalczanie zdrowych
demokratycznych i niepodległościowych dążeń i aspiracji znacznej
części społeczeństwa.

Polsce Ludowej oddał zasługi bez wątpienia. Także wówczas, gdy hamował
partyjny beton prący do ostatecznej rozprawy z „Solidarnością”.
Wolnej Polsce oddał je o tyle, o ile z własnej nieprzymuszonej woli
wycofał się z polityki czynnej. Tak jak jego mentor i protektor,
gen. Jaruzelski, przyjął postawę ostrożnie życzliwego obserwatora,
ale i kunktatora, prowadzącego grę z wymiarem sprawiedliwości
w sprawach zabicia górników kopalni „Wujek” przez ZOMO
i wprowadzenia stanu wojennego, który na lata zakleszczył Polskę.

Prawica wytyka, że Adam Michnik nazwał gen. Kiszczaka
„człowiekiem honoru” w kontekście jego udziału w pokojowej zmianie
systemu wynegocjowanej w 1989 r. Nie dodaje, że później Michnik
z tych słów się wycofał. Nie cytuje także pisanego w 1983 r.
przez Michnika w więzieniu listu do generała. Był to list jak najdalszy
od takiego, jaki byśmy napisali do kogoś, kogo uważamy za człowieka
honoru. Kiszczak w tym liście jest figurą pokroju Mickiewiczowskiego Nowosilcowa.

Śmierć generałów Kiszczaka i Jaruzelskiego oznacza, że tragiczna
„noc generałów” przechodzi do historii. Ale pozostaje przestrogą.
Przed argumentem siły, kiedy potrzebna jest siła argumentu.
Tej zabrakło.

---

wladek

-
wiesiek59
5 listopada o godz. 17:01

Pan Kiszczak, tak jak tysiące innych, służył Polsce.
Jedynej jaka była możliwa w tamtejszych uwarunkowaniach geopolitycznych.
I żaden IPN tego nie zmieni.

Jak nasi katolicy potraktuja pogrzeb kolejnego świadka
i twórcy historii najnowszej, nietrudno przewidzieć.
Scenariusz jest aż nazbyt znany…..
Chyba że pan prezydent wyłamie się ze schematu, ale nie sądzę…..
Ceremoniał wojskowy jest jednoznaczny w kwestii pogrzebów oficerskich.
Czy zostanie złamany regulamin?
Tego jestem ciekaw.
Czy kręgosłupy kadry oficerskiej zostały już złamane,
czy jeszcze nie całkowicie….
---

mławicz
Kiszczak – wierny stróż ustroju, ale nie bez skazy

Dziękuję za wyważony komentarz tak bardzo potrzebny w czasach,
gdy normą jest posługiwanie się czarną lub tylko białą barwą przy ocenach lat minionych.
Na marginesie tej śmierci warto współczuć tym, którzy żywią się jedynie
nienawiścią do wszystkiego, co była za Polski Ludowej, nie dostrzegając
przyczyn, uwarunkowań i ludzkich postaw mogących stanowić podstawę
do zobiektywizowanych ocen. Wkrótce zabraknie komunistów
i bolszewików i wtedy wkroczy ....IPN.
Powie nam wszystkim jak mamy żyć, oceniać, w co wierzyć i jak
rozpoznawać kto nie jest patriotą lub jest wrogiem Kościoła.
Czy raz jeszcze będziemy walczyć o wolność i demokrację?

-

wladek

Agnieszka Zagner 17 lutego 2016

Tajemnicza generałowa, czyli kim jest żona Czesława Kiszczaka

Wdowa po gen. Czesławie Kiszczaku próbowała sprzedać
IPN dokumenty, w tym te dotyczące rzekomej współpracy
Lecha Wałęsy z SB. Biografia Marii Kiszczak jest bardzo bogata.

Zmarł Czesław Kiszczak. Miał 90 lat
Był ministrem spraw wewnętrznych,
w czerwcu tego roku skazano go za wprowadzenie stanu wojennego.

„Polska ekonomistka i wykładowczyni, autorka bajek, przypowieści,
powieści beletrystycznych i wierszy, żona generała Czesława Kiszczaka”
– w takiej kolejności przedstawia ją Wikipedia, choć raczej nie do końca prawdziwie.

Maria Kiszczak pochodzi ze wsi Kozy pod Bielsko-Białą.
Matka zajmowała się domem, ojciec był damskim krawcem:
„Przed drugą wojną światową pracował u Żyda, a za Stalina miał swój
zakład. Był prywaciarzem, więc wszyscy modliliśmy się, żeby komuniści
nie zwinęli mu interesu” – wspominała w opublikowanym w zeszłym
roku wywiadzie rzece „Kiszczakowa. Tajemnice generałowej”.
Zwyczajna rodzina, głęboko wierząca, pięcioro dzieci.

Dyskretna ochrona

24-letnia Maria poznaje swojego przyszłego męża przypadkiem,
w pociągu. Czesław Kiszczak jest już wtedy oficerem kontrwywiadu
wojskowego na dwutygodniowym urlopie. Ślub biorą po półrocznej
znajomości – wbrew samej Marii i jej rodzinie. I tylko cywilny.

Choć najpierw przyszła panna młoda zostaje dyskretnie sprawdzona
przez milicję – prześwietlono rodzinę, pochodzenie i na tej podstawie
służby wystawiły opinię. Dokument przypadkiem znalazła wiele lat po
ślubie, jednak nie zachował się – według Marii Kiszczak jej mąż podarł go,
bo opinia była „bardzo dobra”.

Taką „dyskretną” opieką służb żona Kiszczaka była objęta przez wiele
lat związku z generałem. Służby, ale także często sąsiedzi, donosili
Kiszczakowi o mężczyznach widywanych u jej boku – sama generałowa
przyznaje się do flirtów i romansów, zresztą o to samo oskarża swojego męża.

Jej temperament był często źródłem kłopotów. Maria Kiszczak
w wywiadzie rzece przyznaje się m.in. do tego, że uzbrojona
w pistolet męża, złożyła kiedyś niezapowiedzianą wizytę kobiecie, którą
podejrzewała o romans z Kiszczakiem. Zazdrosna żona miała przystawić
kobiecie pistolet do skroni i zażądać, by zakończyła znajomość
z jej mężem. Sprawa dotarła do jego uszu, jednak –
jak twierdzi Maria – relacja się skończyła.

Sama Maria miała też wiele własnych sekretów – na przykład przez lata
nie przyznała się mężowi ani córce Ewie, że potajemnie ją ochrzciła.

Generał despota

Takich trudnych momentów małżeńskich było więcej, małżeństwo
kilkukrotnie wisiało na włosku. Maria Kiszczak wspomina o despotyzmie
męża (wielotygodniowe „ciche dni”, wyrzucanie jedzenia, które dla niego
przygotowała), przyznaje się też do jednej aborcji – mimo że, jak mówi,
w tamtych czasach było to „normalne”.
Ciężko jednak przeżyła to wydarzenie.

Podobno Czesław Kiszczak źle znosił jej skłonność do podejmowania
politycznych tematów na oficjalnych przyjęciach.
„Nie interesowały mnie rozmowy o głupstwach” – stwierdziła.
Jej tłumione ambicje polityczne jeszcze wiele razy dawały o sobie znać –
jak choćby wtedy, gdy w sprawie swojego męża napisała list do paryskiej
„Kultury”. List odbił się szerokim echem, przedrukowała go m.in.
POLITYKA, a sam Kiszczak wysłał do „Kultury” polemikę z żoną.

Jednak na co dzień życie Kiszczaków upływało w rytmie kolejnych
awansów i wiążących się z tym przeprowadzek – do Gdyni, Wrocławia,
Warszawy, a także wyjazdów do zagranicznych kurortów, na przyjęcia,
bale, wypady na narty. Maria Kiszczak lubiła brylować w towarzystwie,
uwielbiała rozmowy z Wojciechem Jaruzelskim, za to nie przepadała
za jego żoną, która jej zdaniem nie zasługiwała na komplementy,
jakie prawił jej Jaruzelski. Co więcej, tuż przed śmiercią generała
stanęła po jego stronie, gdy żona oskarżyła go o romans z gosposią.

Kiszczakowie korzystali z przywilejów systemu – samochody, mieszkania
służbowe, zakupy bez kolejek w specjalnych sklepach dla VIP-ów.
On piął się po kolejnych szczeblach kariery (szef WSW Marynarki
Wojennej, szef wywiadu wojskowego, zastępca szefa Sztabu Generalnego,
szef Wojskowej Służby Wewnętrznej, od 1981 r. minister spraw
wewnętrznych, bliski współpracownik gen. Jaruzelskiego, w 1989 r.
przez trzy tygodnie premier), ona pracowała w kolejnych szkołach
jako nauczycielka ekonomii (tytuł jej pracy doktorskiej brzmiał:
„Instytucjonalne uwarunkowania samokształcenia nauczycieli
przedmiotów ekonomicznych”).

W końcu zapisała się do PZPR – choć jak wspomina, początkowo nie
chciano jej przyjąć. Ostatecznie już w Warszawie dostaje legitymację,
jednak kiedy zaczyna tworzyć się „Solidarność”, chce zapisać się do
ruchu. Mąż się na to nie zgadza. Uważa, że stan wojenny zapobiegł
wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Polski,
tłumaczy męża z niechcianego przez niego rozlewu krwi.

Pudełko po cygarach od Castro

Przez gabinet Kiszczaka miało się w czasie stanu wojennego przewinąć
wielu znanych artystów i twórców, którzy załatwiali sobie przez niego
paszporty i możliwość wyjazdu na Zachód. Najbardziej jednak miał
zaboleć Kiszczaka list od Adama Michnika, w którym pisał m.in.:
„będąc więziennym nadzorcą, proponować człowiekowi więzionemu od
dwóch lat Lazurowe Wybrzeże w zamian za moralne samobójstwo, trzeba być świnią”.

W okolicach upadku systemu Maria Kiszczak miała za złe mężowi,
że odmówił przyjęcia propozycji objęcia funkcji prezydenta:
„Prosił go o to Lech Wałęsa, obiecując osiemdziesiąt procent
poparcia ludzi Solidarności”. Kiszczak uznał, że to Jaruzelski powinien być
prezydentem. Wdowa była niepocieszona, że wraz z końcem kariery
męża musi porzucać wszystko, co było częścią jej życia: zagraniczne
podróże, przygody, spotkania z najważniejszymi politykami na świcie i ich żonami.

--

wladek

2016-02-18 03:48 |

woytek
Re:Tajemnicza generałowa, czyli ...

Od roku 1980 minął wiek cały . To nie był wiek męski , ale wiek klęski .
Miliony młodych Polaków rzucono na stos umierającego bezideowego,
libertyńskiego systemu, rządzonego przez globalnych spekulantów.
Straty materialne , utrata kontroli nad narodowym majątkiem
i nieprawopodobne długi, których nigdy nikt nie spłaci do końca,
to efekt rozpusty libertynów. Kiszczak był tchórzem , jak reszta
bezideowych pseudokomunistów. Oni sa wspólwinni upadkowi Polski
i nigdy nie ponieśli kary, za własne zakłamanie i wspólpracę
ze starym i nowym okupantem .
Szalona wdowa po tym bezideowym tchórzu zostanie przypadkową
ofiarą tego medialnego kryzysu . Sprawa Bolka nikogo już nie interesuje ,
ponieważ ona nie jest miarą obecnej klęski, ani jej nie znosi , ani jej nie naprawia..

Te znalezione "dokumenty" okażą sie kolejną wydmuszką, pólprawdą
lub podróbką. Panowie z IPN musza udowadniać potrzebę swego istnienia
i czerpania środków z publicznej kasy. A Polska gore. Zamiast fabryk
naiwny wyborca dostanie nowe bazy. Polski żołnierz zostanie wysłany
do obrony interesów spekulantów , a intelektualne wałkonie dorobią do
tego teoretyczna nadbudowę i usprawiedliwią interwencję
w imię wolności i walki o prawo do perwersji.
--

wladek

-----
Nauka Szachów dla ----> polityków -- Matowanie na diagramie

Poznaj matowanie w 3 posunięciach

Rozwiąż, nim zaczniesz czytać Szacharnię
polecam młodzieży.
-------

diagram - 1
Białe matują w 3 posunięciach -- #3 --- --- 1. Wf8+

Rozwiązanie

--------

diagram - 2
Pozycja po 3 posunieciach -- 3. Hh8 - szach - mat

Sposoby nauki szachów ---- dla początkujących.
Nauka szachów polega na -- nauce matowania Króla.
Wszystkie inne zabawy szachami będą tylko stratą czasu ,
gdy dzieciak nie będzie wiedział w jakim celu gra w szachy.
Trudno oczekiwać od początkującego szachisty na wygrywanie
w szachach jak ON zazwyczaj nie wie jak wyglądają siatki matowe na szachownicy.
Tu trzeba wiele miesięcy ćwiczeń by poznać kilkaset matów
na diagramach i również na szachownicy.

--

wladek · Wysłany: Wto 17:26, 01 Mar 2016 Temat postu:

Piotr Pytlakowski
1 marca 2016

W poszukiwaniu straconych teczek
Szafa Kiszczaka, regał Jaruzelskiego, archiwum w Pułtusku,
schowki 21 podejrzanych dygnitarzy z czasów PRL z listy wytypowanej
przez IPN – ruszyła fala poszukiwań. O co chodzi w tej operacji?

Zgodnie z ustawą o IPN każdy ma obowiązek przekazać tej instytucji
materiały wytworzone przez organy bezpieczeństwa państwa w latach
1944–1990. Ukrywanie posiadanych dokumentów jest zagrożone karą
do lat ośmiu. Znalezienie w willi byłego ministra spraw wewnętrznych
Czesława Kiszczaka teczek TW „Bolka” stanowi dla prokuratorów z IPN
poważną poszlakę, że i u innych wysokich funkcjonariuszy starego
systemu mogą być poukrywane esbeckie i wojskowe teczki z kwitami.

Podejrzewano to zresztą od lat. Wiemy już, że u Kiszczaka poszukiwano nie tylko „Bolka”, ale też tajnego informatora Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego o pseudonimie „Wolski”, czyli – jak twierdzą historycy z IPN (m.in. Wojciech Sawicki) – samego Wojciecha Jaruzelskiego.

Prawdopodobnie rewizja u wdowy po Jaruzelskim miała na celu znalezienie teczek „Wolskiego”. Nie wiemy, czy faktycznie coś odkryto, ale zabrano z willi przy ulicy Ikara 17 pakietów dokumentów. Można się oburzać, że IPN krąży po prywatnych domach i szpera, ale trzeba mieć świadomość, że dzieje się to zgodnie z prawem. Inna sprawa to sposób, w jaki urzędnicy z IPN zabierają się do rzeczy.

Panuje totalny bałagan. W willi Jaruzelskiego pojawili się prokuratorzy z pionu śledczego IPN w asyście policjantów, a w tym samym czasie rzeczniczka prasowa instytutu wyznała zdumionym dziennikarzom, że ani ona, ani prezes IPN nic nie wiedzieli o zaplanowanej akcji. Dowiedzieli się z telewizji. Tu IPN i tam IPN, koordynacji żadnej. Rzecz w tym, że pion prokuratorski tej instytucji nie podlega prezesowi. Nie podlega nawet prokuratorowi generalnemu. Szef prokuratorów IPN pozostaje co prawda w randze zastępcy prokuratora generalnego, ale jest całkowicie niezależny.

Niektóre media poinformowały, że śledztwo prokuratorskie IPN dotyczy współpracy agenta „Wolskiego” z Informacją Wojskową. To pomyłka. Bycie współpracownikiem służb z okresu PRL nie stanowi w myśl kodeksu przestępstwa. Prokurator dokonał ostatnich rewizji w związku z prowadzonym śledztwem w sprawie wyniesienia z archiwów i ukrywania teczki informatora „Wolskiego”, co już stanowi przestępstwo. Nawet jeżeli nie znalazł dowodów, zabrał na wszelki wypadek wszystkie papiery. Prywatne listy, wspomnienia, zapiski. To ewidentna ingerencja w sferę prywatną.

W przypadku znaleziska w tzw. szafie Kiszczaka prokurator po przejrzeniu materiałów przekazał je prezesowi Łukaszowi Kamińskiemu, a ten polecił Biuru Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów IPN dołączenie ich do zbiorów i udostępnienie dziennikarzom. Zebrał za to gromy, ale niesłusznie. Postąpił zgodnie z ustawą, a konkretnie z art. 27 ustęp 4, który mówi, że prezes może przejmować i udostępniać wszystkie dokumenty, nawet jeżeli nie były wytworzone w czasach PRL, według własnego uznania. A więc także prywatne listy, chociaż narusza to prawo do tajemnicy korespondencji.

IPN, jak widać z powyższego, to instytucja paradoks, bo działa w oparciu o nieprzemyślane przepisy. Ustawa o IPN jest pełna luk i niekonsekwencji. Pozwala na oburzające praktyki. A na domiar złego umożliwia schizofreniczny system pracy, kiedy prezes dowiaduje się z mediów, czym zajmuje się pion śledczy jego instytucji.

Czas pokaże, czy prace archeologiczne w mieszkaniach byłych szefów MSW i SB doprowadzą do spodziewanych wyników. Mam wrażenie, że wykopaliska są lekko spóźnione. Jeżeli ktoś coś ukrywał, miał czas na pozbycie się dowodów winy. Chyba że z powodu zaawansowanego wieku zapomniał co ma, skąd wziął i po co. Takie rzeczy też się zdarzają.
--