SZACHY

wladek

--
Szachowy pomnik Gierka

Gierek będzie miał pomnik, a nawet własną izbę pamięci
--

diagram - 1
Szachowy pomnik Gierka --- projekt dla Sosnowca

Teraz mieszkańcy miejscowości Czumów koło Hrubieszowa chcą postawić
pierwszemu sekretarzowi monument prawdziwy. Pomysłodawca, miejscowy
przedsiębiorca Marian Pawlak, liczy, że w przyszłym roku powstanie figura,
zaś na uroczyste otwarcie zostanie zaproszony
syn Gierka - Adam, eurodeputowany SLD.

Czytaj więcej: [link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

--

wladek

--
Promocja -----> białego Skoczka

Pionek - d6 -- Torun --- 6 razy 4 = 24
Krol -- b7 - Stargard -- 7 razy 2 = 14

---

1_2

diagram -- 1
Mat -- w 2 posunieciach -- #2 --- --- 1. d7 - tempo - Kc6 - 2. d8=Skoczek - szach - mat

--

wladek

WESZŁO

[link widoczny dla zalogowanych]

WESZLO.COM / INNE SPORTY

Arcymistrz, który zarywał noce przy Championship Managerze.
Poznajcie najlepszego polskiego szachistę -- INNE SPORTY
Arcymistrz, który zarywał noce przy Championship Managerze.
Poznajcie najlepszego polskiego szachistę

CHAMPIONSHIP MANAGER LESZEK MILEWSKI MAGNUS CARLSEN
- RADOSŁAW WOJTASZEK -- SZACHY

[link widoczny dla zalogowanych]

Gra Elita

Najlepszy polski szachista zarywał noce przy Championship Managerze,
uważnie ogląda też Ekstraklasę. Najchętniej trenuje pod Rammsteina,
choć zdarza się Eminem lub Daft Punk. Dlaczego polscy szachiści są jednymi
z najlepszych na świecie? Jakie życie prowadzi zawodowy szachista?
Na czym polegają pijane szachy, jak groźny jest elektrodoping?
Co mogą dać szachy dzieciom? Poznajcie Radosława Wojtaszka.
Przed wami wywiad, który łamie mnóstwo stereotypów.

Podobno zacząłeś przygodę z szachami, gdy miałeś cztery lata.

Moja mama, nauczycielka francuskiego, miała znajomych we Francji. Rodzice, gdy się do nich wybierali, zawsze kupowali jakiś prezent ich dzieciom – pewnego dnia stanęło na szachach. Ja się dorwałem do nich jeszcze przed wyjazdem, gdy stały na półce. Na początku spodobały mi się figurki – konik, hetman, król – ale na miejscu uczyłem się trochę grać, a po powrocie do Polski tata tak naprawdę przedstawił mi ruchy. Miałem dużo szczęścia, że w Kwidzynie, z którego pochodzę, funkcjonuje klub szachowy. Zostałem tam zaprowadzony, zajęcia miałem trzy razy w tygodniu. Znowu fura szczęścia, że moim pierwszym trenerem – pan Marian Wodzisławski – była osoba, która miała w sobie pasję i potrafiła mi tę pasję przekazać.
To trudna sztuka, bo dziecko szybko się zniechęca, nudzi, ale u mnie te
momenty zniechęcenia były krótkie. Oczywiście zdarzały się, ale zgrało się
wiele czynników, by szachy, które miały być dla mnie zabawą, stały się
zawodem i sposobem na życie.

To jakie czynniki sprawiły, że nie zniechęciłeś się wtedy na starcie?

Choćby zdrowe wsparcie rodziców. Ostatnio przechodziłem koło stadionu
Legii, na bocznym boisku grali juniorzy. Przy płocie stał rządek bodajże
ojców i jak oni to przeżywali, jak… różnych słów używali (śmiech).
Mnie do niczego nie zmuszano, bo jak dziecko się do czegoś zmusza,
to ono robi na odwrót i nic z tego nie będzie. Chciałem grać to grałem,
nie chciałem to nie. Trener też motywował do pracy, a nie zmuszał, w
konsekwencji pracowałem, bo chciałem. Wyrabiałem sobie zdrowy nawyk.

Sytuacja, która zobrazowałaby zdrowe jak mówisz wsparcie rodziców?

Gdy byłem dzieckiem, nie było funduszy bym jeździł na turnieje z rodzicami
i trenerem – musieli wybierać. I posyłali mnie z trenerem, choć na pewno
było im ciężko posyłać małe dziecko pod opieką kogoś innego.
Tata z wieloma osobami rozmawiał też, by znaleźć dla mnie sponsora,
słowem – robili, co mogli, by moja przygoda z szachami trwała i żebym
miał jak najlepsze warunki. Nie ukrywajmy, spotykałem się z zawodnikami
z całego świata i ci zawodnicy mieli większe wsparcie finansowe.
Ja w pewnym momencie byłem jednym z nielicznych juniorów w Polsce,
którzy coś już osiągnęli, ale wciąż nie mieli stałego szkoleniowca.
Z moim pierwszym trenerem współpracowałem do wieku powiedzmy
dwunastu lat, ale potem potrzebowałem kogoś, kto stawiałby większe

wyzwanie, miałby większą wiedzę – kilka lat nie miałem nikogo.
Rodzice walczyli o fundusze na to, żebym przynajmniej raz na jakiś
czas spotkał się z trenerem z górnej półki.

Twoi rodzice interesowali się szachami?

Nie było u nas szachowych tradycji rodzinnych. To znaczy, dziadek Jan od
strony mamy grywał w szachy, poznał je w armii. Zawsze jak przyjeżdżałem
do dziadka zaczynał się rytuał: dziadek rozstawia szachy, kładzie pięć
złotych obok szachownicy: jeśli wygrywałem, to było moje. Jeśli
przegrywałem, brał te pięć złotych, ale zabierał mnie i tak na lody
(śmiech). Grał bardzo dobrze, choć nigdy nie uczył się szachów, był
samoukiem – ja już odnosiłem jakieś sukcesy, ale ciągle był silniejszy.
Dopiero, gdy miałem za sobą sześć lat szachowych treningów, zacząłem
wygrywać. Dziadek miał ostry charakter, nie do mnie, ale ogółem – jak
z kimś trenowałem, to zawsze przypilnował, żeby się sprawował.
Miał przykładać się do pracy, traktować trening ze mną odpowiedzialnie,
a jak spóźnił się choćby minutę, to dziadek już wytłumaczył, że to ostatnie
takie spóźnienie.

Fajna scena rodzinna – dziadek z wnukiem wspólnie przy szachownicy.

Szachy dodały bardzo wiele kolorytu mojemu dzieciństwu. To mnóstwo dobrych wspomnień. Nie będę jednak ukrywał, ważnym czynnikiem motywacyjnym stały się w pewnym momencie namacalne korzyści gry, czyli gdy zacząłem wygrywać i zarabiać jakieś tam pieniądze. Oczywiście to nie były duże sumy, ale dla dziecka dziesięcioletniego trzydzieści złotych, jakie było moją pierwszą pieniężną nagrodą, to świetna sprawa.

Na co wydałeś te pierwsze trzydzieści złotych?

Zachowałem (śmiech). Nigdy nie byłem rozrzutny. Co chciałem to sobie
kupowałem, ale starając się zachować rozsądek. Przełomem był wyjazd
do Gdańska, gdzie odbywało się sześć turniejów – wygrałem rower,
komputer, coś tam jeszcze, w każdym razie nagrody, które były sporo warte.
Zobaczyłem – fajnie, robię to, co lubię, wygrywam, a jeszcze mam coś z
tego.

Pierwszy komputer. Powiedz, od razu zainstalowałeś program szachowy,
czy jednak królowały gry?

Gry oczywiście były, pamiętam mnie zawsze interesowały menadżery piłkarskie.

Grałeś w Championship Managera?

01/02. Nawet robiłem w późniejszych latach łatki składów, tak by grać
w tę wersję, ale składy były – powiedzmy – z 2011. Ta gra zżera jednak
za dużo czasu, musiałem pewnie dnia z bólem odinstalować (śmiech).
Muszę przyznać, że jest kultowa, potrafiłem grać save’y, gdzie miałem
na przykład dwadzieścia sezonów w jednym klubie.

Czyli jesteś takim samym fanatykiem jak ja.

To super. Nazwiska zawodników, którzy mieli zawyżone atrybuty, do dziś znam na pamięć – Nikiforenko, Aleshenko, Tsigalko, z Polaków rzecz jasna Harasimowicz. Taki zawodnik jeszcze z Szachtara, defensywny pomocnik… N’Daye. Mnóstwo, mnóstwo ich pamiętam (śmiech). Grecki bramkarz, Chiotis się nazywał?

Tak. Chiotis. Dobrze pamiętasz.

Na tej grze z trenerami i szachistami spędziłem mnóstwo czasu. Śmieszna historia: raz siedliśmy we trójkę z trenerem i znajomym. Graliśmy ligę włoską, wzięliśmy Romę, Milan, Juve. Trener grał Romą, przepakowaną strasznie, a jeszcze dokupił Verona. Miał już mistrzostwo zapewnione, musiał wyjść z jakiejś przyczyny, a nasze mecze były po nim. Nie chcieliśmy czekać, zagraliśmy za niego – przecież już i tak miał scudetto, co to szkodzi. No ale w tym meczu Veron złapał kontuzję, która wykluczała go na dwanaście miesięcy, trener miał potem o to wielki problem (śmiech). Wracając do komputera, program szachowy też był – nazywał się Fritz 2. Czas leci – dziś na rynku jest już Fritz 13.

Powiedz, od samego początku miałeś wielką smykałkę, czy jednak przebijałeś się?

Wygrałem mistrzostwa przedszkolne w Rybniku, gdzie z Kwidzyna jechaliśmy przez całą Polskę, z masą przesiadek. Wygrałem mistrzostwa do lat dziesięciu w Polsce, potem zająłem drugie miejsce w kategorii do lat dwunastu, będąc dziesięciolatkiem. Co ciekawe, wygrał wtedy Łukasz Schreiber, obecny poseł PiS. W ogóle osób, które grały w szachy, a potem odniosły sukces w innych branżach jest mnóstwo. Byłym prezesem związku szachowego był Tomasz Sielicki, twórca Computerlandu. Założył niedawno Radę Przyjaciół Szachów, zapraszał do swojej posesji szachistów, ale też osoby związane z szachami, które działają w innych branżach. Był pan Niemczycki z żoną, prezydent Kwaśniewski, pani Irena Eris. Wracając, początkowo radziłem sobie dobrze w Polsce, ale miałem problemy za granicą. Sukcesy międzynarodowe przyszły, gdy trafiłem pod skrzydła Artura Jakubca, któremu kontuzjowałem Verona. Prowadził mnie do osiemnastki, bezboleśnie przeprowadził z wieku juniorskiego do seniorskiego, a to nie jest takie proste – masa szachistów kończy w wieku osiemnastu, dziewiętnastu lat.

W futbolu jest podobnie, ale tu często wiąże się to z różnicą fizyczną. Ktoś opierał sukces w piłce juniorskiej na tym, ze dominował siłowo, na co z dorosłymi nie ma szans. Jak jest u was?

Czasem bierze się to z prozy życia, czyli konieczności pójścia na studia czy do pracy – nie każdy znajdzie wtedy tyle czasu, by grać poważnie w szachy. Jeśli ktoś w wieku osiemnastu lat nie wie, czy utrzyma się z szachów, to ma przed sobą trudny wybór. Mężczyźni jeszcze mają sporo furtek, ale z kobietami problem jest nagminny, mnóstwo zdolnych juniorek wówczas z szachami kończy. Ja miałem to szczęście, że już jako nastolatek wygrałem mistrzostwa Polski seniorów, byłem też w setce najlepszych na świecie, więc decyzja o tym, by skupić się na szachach, była naturalna.

Łatwo było łączyć szkołę z szachowymi wyjazdami, również zagranicznymi?

Miałem masę nieobecności. Jak zaczynałem liceum, to na pierwszą lekcję przyszedłem dwudziestego września. Trochę bałem się jak to będzie, jak mnie przyjmą inni, bo z natury jestem nieśmiały, ale klasę miałem fantastyczna i do dziś z kilkoma osobami utrzymuję kontakt.

Czy początkowo w szkole fakt, że grasz w szachy, działał na twoją niekorzyść? Tak zwana „szkolna reputacja” rządzi się swoimi prawami.

Na pewno w ławce szkolnej szachy były odbierane jako gra dla kujonów. Ale ja, owszem, nigdy nie miałem problemu z nauką, ale też zawsze byłem obecny na klasowych wyjściach, imprezach. Wydaje mi się, że bardzo dużo zależy tu od środowiska. Na pewno znajdą się osoby wredne, które będą próbować szachowym juniorom dokuczyć, ale ja bardzo mało takich osób spotkałem na swojej drodze. Później, gdy zostałem mistrzem świata juniorów, byłem kimś. Z tymi mistrzostwami świetna historia: historyk w liceum zapytał mnie jaki jest mój następny cel po jakimś tam trofeum. Powiedziałem, że mistrzostwo świata. Odpowiedział, że jak wygram, to mi na lekcji pozwoli nawet pizzę zjeść. No i pewnego dnia bardzo się zdziwił, jak o ósmej rano na historię wjechały cztery wielkie pizze. Wszyscy jedliśmy, było dużo śmiechu, lekcji brak. Muszę przyznać, że wspomnienia szkolne mam wspaniałe.

W piłkę wtedy grywałeś?

W piłkę, w inne sporty, choćby z kosza – tu nawet w reprezentacji szkoły. Na ławie, ale w drużynie, z której dwóch chłopaków potem trafiło do polskiej ekstraklasy.

Ciekaw jestem jak dziewczyny w liceum reagowały na to, że jesteś szachistą.

Najczęściej spotykałem się z szachistkami, a one widziały to jako oczywisty atut. Natomiast pozostałe też widziały to jako coś fajnego, innego, ciekawego. No i odnosiłem sukcesy – tu artykuł w gazecie, tam wzmianka, to działało na moją korzyść. Nie lubiłem z tego robić żadnego halo, nigdy nie przywiązywałem do tego wagi, chciałem być postrzegany jak wszyscy inni. Raczej starałem się, żeby dziewczyny lubiły mnie nie jako szachistę, ale za to, kim jestem prywatnie.

Ale z żoną szachistką gra w szachy to chyba norma.

Z żoną akurat nie gramy. Szachy to oczywiście u nas w domu stały temat, atrybut i tak dalej, ale nie gramy ze sobą.

Dlaczego?

Za dużo by było. Druga sprawa, nie ukrywam, żona jest słabsza ode mnie, mężczyźni grają silniej w szachy, nie stanowiłaby takiego wyzwania.

Ten fragment chyba trzeba będzie wyciąć, bo będziesz miał aferę w domu.

Nie, nie będę miał. Żona jakiś czas temu grała w mistrzostwach Rosji i przygotowuję ją na tyle, na ile jestem w stanie. Wspieram ją jako mąż, wspieram jako szachista.

Laik, jakim jestem, gdy myśli o nauce grze w szachy, to wyobraża sobie, że po prostu trzeba dużo grać w szachy. Ty mówisz o usystematyzowanej nauce, przygotowaniu.

Szachy dzielą się na trzy etapy. Debiut, gra środkowa i końcówka. W debiucie wiodącą rolę odgrywają zagrania przygotowane. Chcemy, żeby zaistniała taka sytuacja, którą ja mam wypracowaną, a przeciwnik jej nie widział na oczy, względnie – nie ma jej dobrze opracowanej. Jeśli jestem lepiej przygotowany i puszczę rozgrywkę „swoim” torem, to ja będę wiedział, co robić, a przeciwnik będzie miał kłopot. Perfekcyjny scenariusz partii to zaskoczenie rywala w debiucie przygotowaną ideą, bo jeśli on tu zmarnuje dużo czasu, później będzie miał problemy. Z zasady na 40 ruchów jest po półtorej godziny na zawodnika – to może się wydawać dużo, ale jak sporo stracisz w debiucie, później może brakować, by przemyśleć wszystkie niuanse. Gra środkowa…

Tu więcej improwizacji, niż gry pamięciowej.

W końcówce też pamięć może odegrać sporą rolę, ponieważ wiem jak potoczą się określone zakończenia. Jeśli zostały cztery określone figury, na przykład król z wieżą przeciwko królowi i gońcowi, to wystarczy, że spojrzę na ich ustawienie na szachownicy, a wiem jak partia się skończy. To można wykorzystać w grze środkowej: widzę, że zostało dziesięć figur, ale jeśli doprowadzę do zostawienia konkretnych czterech ustawionych w pewien sposób, to wtedy wygram. Co robię? Staram się, więc sprowadzić grę do zwycięskiego schematu.

Odtwórzmy więc na tych trzech filarach twój zwycięski bój z Magnusem Carlsenem, mistrzem świata. Zaskoczyłeś go?

On mnie zaskoczył, ale de facto ja zaskoczyłem jego.

Dlaczego cię zaskoczył?

Bo nigdy wcześniej nie stosował takiego otwarcia. W szachach mamy do dyspozycji bazy z partiami, moich na przykład jest w bazie 1800. Jest tam wszystko, każdy mój ruch. Oczywiście dysponowałem podobną bazą jego gier i przygotowywałem się na dane zagrywki…

Ile czasu poświęciłeś analizom jego partii?

To bardziej skomplikowane, bowiem swego czasu byłem w sztabie mistrza świata, Ananda, który grał o mistrzostwo właśnie z Carlsenem. Pół roku więc przygotowywałem innego zawodnika do gry z Magnusem, dzięki czemu wiedziałem o nim bardzo dużo. Poznałem jego silne strony, słabe, choć tych słabych tak naprawdę nie ma. Carlsen jest zawodnikiem, który schodzi z teoretycznych ścieżek. Jak najszybciej chce wciągnąć w grę na improwizację.

wojtaszek_carlsen

Brzmi rozsądnie.

Jest najlepszy w grze praktycznej, w improwizacjach, ale ma minimalne problemy z analizami. Carlsen wiedział, że przygotowywałem Ananda, wiedział, że znam jego warsztat doskonale. Zaskoczył mnie więc, ale… tego się właśnie spodziewałem. To, że mnie zaskoczył, nie było wielkim zaskoczeniem. To trochę jak w pokerze – czytanie przeciwnika, ja wiem, że on wie, że ja wiem itd., Gdy więc mnie zaskoczył, zacząłem przypominać sobie, jakie zagrywki na to otwarcie stosowałem, czyli w jaki sposób mnie rozpracowywał i na co jest przygotowany z mojej strony. Miałem jedną ideę wymyśloną na wypadek scenariusza, że udaje mu się mnie zaskoczyć, a potem ją wykorzystałem. Partia miała ciekawy przebieg: Carlsen zagrał agresywniej niż zwykle, bo bardzo chciał wygrać. Taka była sytuacja w turnieju, że remis nie bardzo go urządzał. Ofiarował mi pionka, ale miał kontrszansę w postaci nieco aktywniejszych figur. Obroniłem tę stratę aktywności, a w niedoczasie – niedoczas, czyli kiedy mamy jeszcze wiele ruchów do wykonania, a mało minut – Magnus zrobił błąd. Pytanie brzmiało, czy wykorzystam przewagę, czy zdoła się obronić. Doprowadziłem to do korzystnego końca.

Na czym polegał jego błąd, zrozumiem go jako laik?

To tak jakby drużyna chciała złapać na spalonego, ale jej się nie udało. Albo jakby szła długa prostopadła piłka z mojej strony, a on nie zauważył, że zza pleców wybiega napastnik.

Powiedz, jak męcząca jest taka partia?

Zależy z kim, zależy kiedy, zależy gdzie. Zdarzało się grać partie siedmiogodzinne.

Czyli są turnieje, gdzie nie ma ograniczeń czasowych.

Ograniczenia są, tylko dające więcej manewru, tam było siedmiogodzinne. W turnieju, podczas którego wygrałem z Carlsenem, byłem w doskonałej sytuacji. W dwóch pierwszych partiach ograłem nr 1 i nr 2 na świecie, prowadziłem, ale skończyłem na dziewiątym miejscu. Jestem przekonany, że gdybym grał go dzisiaj, skończyłbym znacznie wyżej, bo dziś bardzo przykładam się do przygotowania fizycznego.

Widzisz, wielu nie sądziłoby, że przygotowanie fizyczne odgrywa w szachach szczególnie istotną rolę.

Turniej to dwa tygodnie wysiłku emocjonalnego, psychicznego, a te kwestie wiążą się z przygotowaniem fizycznym. Jak dobrze się czuję fizycznie, to naturalne, że lepiej się myśli.

Siłownia jest konieczna w życiu szachisty?

To kwestia wyboru. Nie chodzi o bycie pakerem, bardziej jakąś świeżość, przygotowanie kondycyjne. Trzeba być długodystansowcem, więc chodzi o przygotowanie wytrzymałościowe. Ja konsultowałem się z panem Wacławem Mirkiem z krakowskiego AWF, trenerem przygotowania fizycznego Radwańskiej. Ostatecznie wybrałem bieganie i to jest forma aktywności, którą rozwijam. Okej, może nie biegam maratonów, ale w półmaratonie mógłbym startować, choć pewnie czas nie byłby rewelacyjny. To są kwestie, których nikt nie lekceważy, bo jak się mówi w piłce, gdzie nie ma już słabych drużyn…

Nie ma już słabych szachistów?

Tak, a decydują detale (śmiech). Nie ma fuszerów, nawet ci niby słabsi zmuszają do wysiłku i mogą wygrać. Żeby wytrzymać dwutygodniowy turniej trzeba być doskonale przygotowanym fizycznie.

Podczas turnieju też biegasz?

Nie, wtedy zachowuję energię na partie. Raczej spacery, żeby „wyczyścić głowę” po stresującej grze.

Jak dużo trenujesz?

Najwięcej jak się da. Do oporu. Aż nie jestem zajechany. Ale są dni, kiedy nie trenuję wcale, kiedy po prostu…

Nie chce się.

Nie chce mi się albo są jakieś sprawy życiowe, coś trzeba załatwić, wyjechać gdzieś. Ale jeśli już jestem na zgrupowaniu albo znalazł się ktoś, z kim można posparować, to trening trwa od rana do wieczora, przerwa tylko na posiłki i ćwiczenia fizyczne.

Słyszałem, że muzyka potrafi odgrywać rolę podczas takich treningów. Tobie też pomaga się skupić?

Tak, zazwyczaj jak trenuję, to muzyka gdzieś tam jest w tle, ale jaka? To zależy od nastroju. Może być Rammstein, który królował też, gdy byliśmy w sztabie Ananda, ale czasem gra się pod Eminema, polski hip-hip, Eiffel 65, Coldplay, Daft Punk, klasyczną. Najczęściej jednak pod Rammsteina.

Użyłeś nośnego porównania do pokera. Poker dziś bije rekordy popularności, tu również są elementy pamięciowe, ale i wspomniana przez ciebie gra psychologiczna.

Psychologia to następna sprawa. Jak byłem młodszy, często grałem źle partie decydujące, o wielką stawkę. Spinałem się. Od pewnego czasu współpracuję z panią psycholog z krakowskiego AWF, i choć są to spotkania okazjonalne, tak też kilka spraw pomogły mi uregulować. Co do pokera – pokerzyści lubią mówić, że mają z szachami wiele wspólnego. Ja bym nie sprowadzał szachów i pokera do wspólnego mianownika, u nas mimo wszystko jest więcej zmiennych. Ale prawdą jest, że mam wielu znajomych szachistów, którzy świetnie radzą sobie w pokerze. Zresztą, Sebastian Malec, który niedawno wygrał pięć milionów złotych w jednym turnieju, też był kiedyś szachistą.

Te same elementy. Psychologia. Analiza. Pamięć.

Do tego radzenie sobie ze stresem, czytanie przeciwnika, racjonalność, rozsądek. Tak, to zestaw cech, które są potrzebne w obu grach.

Myślisz, że szachy mogłyby dać coś piłkarzowi?

Zależy jakiemu. Jeśli piłkarz jest świadomy swoich celów, atutów, sytuacji, to… nie. Bo ma już te cechy, które mógłby wyjąć z szachów. Natomiast jeśli piłkarz ma problemy z koncentracją, podejmowaniem decyzji, sytuacjami stresowymi – wtedy owszem. Takie podejmowanie decyzji: my tak naprawdę przed każdym ruchem musimy przeanalizować wszystkie konsekwencje, wszystkie za i przeciw. Przez to wydaje mi się, że szachy same w sobie są taką szkołą życia, swoistym laboratorium. Podejmowanie dobrych decyzji wchodzi ci w nawyk, dlatego bardzo się cieszę, ze szachy wchodzą do szkół, wierzę w ten projekt. Polski związek szachowy ma wyposażyć szkoły, które będą chciały wejść w projekt szachowy, a także przeszkolić im instruktora. Według reformy szachy mogą być nawet normalnym przedmiotem, tylko bez oceny. Myślę, że to udowadnia, jak szachy się rozwijają, a także jaki mogą mieć pozytywny wpływ na dzieci. Nie chcę też zarazem demonizować, że wszyscy muszą grać w szachy, by się rozwijać – nie, są też inne drogi, a to jest tylko jedna z nich.

Gdy przyglądałem się się rankingom top 100, uderzyło mnie, że starych mistrzów tam nie uświadczysz. Dominują młodzi.

Myślisz o na przykład Karpowie?

Tak. Średnia wieku najlepszych jest stosunkowo niska.

Ale mimo wszystko wyższa, niż w innych sportach.

Wydawać by się mogło, że gdzie jak gdzie, ale w szachach starzy mistrzowie i ich doświadczenie będą miały wielkie pole do popisu. A jednak okazuje się, że potrzebny jest młody umysł.

Powiedziałbym, że do czterdziestki szachista jest najmocniejszy, są jednak i tacy, którzy przekraczają tę granicę i pozostają wśród najlepszych – na przykład Anand. Wiadomo jednak, że po czterdziestce mózg pracuje już troszkę gorzej mimo wszystko, a jak mówiłem – na najwyższym poziomie decydują najmniejsze detale. Nawet, jeśli dany szachista nie jest już w stanie zawodowo rywalizować, to rzadko zdarza się, by ktoś miał problem z życiem po szachach. Spadają w rankingu, kończą karierę, ale bez problemu znajdują sobie miejsce w innej branży.

Jak wspominasz współpracę z szachową legendą, Anandem?

Nie muszę chyba mówić, jak wiele dała mi praca z nim. Anand, pięciokrotny mistrz świata, który wygrał wszystko, co da się wygrać, a zarazem najbardziej ujmuje swoją normalnością. Mimo, że już nie współpracujemy, bo w każdym sporcie dochodzi do momentu, że trzeba zmienić otoczenie. Ale gdy zaprosiłem go na ślub, przyleciał z Indii razem z żoną, bawił się jak wszyscy. Chyba możemy dziś mówić o kontakcie bardziej przyjacielskim, niż zawodowym.

Twoja żona jest szachistką, wasi świadkowie to szachiści. Tort też mieliście, nie wiem, w kształcie wieży?

Nie, chcieliśmy już tego uniknąć, za dużo byłoby tych szachów. Ale zawsze mówię: moim największym szachowym osiągnięciem jest żona, którą poznałem na turnieju szachowym (śmiech). Jest tu fajna historia: wygraliśmy na Węgrzech jakiś turniej i zrobiono nam wspólne zdjęcie. Jej się tak podobało jak wyszła na tym zdjęciu, że mnie wycięła i dała je na Facebooka, przez lata było profilowym (śmiech).

slubne

Śmiesznie by było, jakbyś ty wstawił na profil drugą część.

Tak, przyszło mi to do głowy. No więc wtedy jeszcze nie zaiskrzyło, ale po latach okazało się, że już wówczas ona mi wpadła w oko, a ja jej. Ślub wzięliśmy szybko, bo po półtora roku. Alina mieszka w Polsce dopiero od około roku z przerwami, a już zna język. Ślub w Moskwie był fajny, międzynarodowy: Anand z Indii, Polacy, Rosjanie, szachiści z Izraela, Gruzin, Szwedzi. Na początku trochę drętwo, bo Rosjanie nie mają zwyczaju tańczyć na weselu. My Polacy jednak porwaliśmy imprezę i gdy później poszedł pociąg, jechali nim wszyscy (śmiech). Akcenty szachowe były dopiero na poprawinach, gdy na działce pod Moskwą graliśmy w pijane szachy. Napełnia się każdą z figur, a po jej zbiciu musisz wypić zawartość. Jak grała żona, to dwie figury były napełnione koniakiem, reszta jakiś sprite…

Ale tobie nie odpuścili.

Nie, my oczywiście graliśmy na inne zasady (śmiech). W każdej figurze wódka, to były takie pięćdziesiątki. W pewnym momencie jak poszły masowe wymiany mogło się zakręcić w głowie. Było wesoło, ale szachiści mają generalnie mocne głowy, choć nie wiem z czego to się bierze.

Szachista może dużo imprezować czy alkohol wykończyłby jego grę?

W teorii nie powinien, alkohol i wszelkie używki są zakazane i niewskazane. Jak ktoś będzie na partii wczorajszy, to gorzej się myśli. Ale proszę mi wierzyć, znam wielu szachistów, którzy grali po alkoholu i dobrze sobie radzili. W praktyce spożywają i im to nie przeszkadza, choć można też spytać – może bez alkoholu graliby jeszcze lepiej?

Chyba, że pomaga im opanować emocje.

No tak, ale uspokoić się można lampką wina, a nie butelką. Picie wynika tez z innej rzeczy – turnieje szachowe mają swoją specyfikę. Rano się budzimy, potem przygotowujemy do partii, od 15 do mniej więcej dwudziestej gramy. Potem jest wieczór i coś trzeba ze sobą zrobić.

Dorośli ludzie przecież.

Dorośli ludzie. Wiem, że teraz alkoholu jest coraz mniej, ale jak słucham opowieści o latach siedemdziesiątych, osiemdziesiątych, to tam wieczorami odbywały się regularne libacje. Papierosy przetrwały do dzisiejszych czasów, bywa, że szachiści zapalą nawet w trakcie partii. Ja wychodzę z założenia, że wszystkiego trzeba w życiu spróbować, ale z umiarem.

To spróbowałeś kiedyś gry na kacu?

Pomidor (śmiech).

Jaka jest ranga i otoczka meczu o mistrzostwo świata?

Zależy gdzie, zależy jakiego meczu. Jak Anand rozgrywał mecz w Indiach, gdzie jest gdzie jest idolem, jednym z najbardziej szanowanych i rozpoznawalnych sportowców, to nie mogliśmy wyjść z hotelu. Otoczka była niesamowita, wszędzie tłumy fanów. Ale w Sofii spokojnie można było chodzić po ulicy. Postrzeganie szachów zmienia się dzięki Carslenowi: w Norwegii jest tak rozpoznawalny, że wszystkie jego partie są transmitowane w stacji publicznej.

Szachy uważane są za klasyczny przykład sportu nietelewizyjny.
Carlsen pokazuje, że to nie jest prawda.

A według mnie jest to prawda, szachy są przecież nietelewizyjne.
Ale biegi narciarskie też są nietelewizyjne i co? Potrafiły znaleźć miejsce
w telewizji. W Norwegii Carlsen został mistrzem, więc jego partie udaje się
sprzedać z rozmachem, ze studiem, całym tym sztafażem.
Stało się u nich trochę to, co u nas ze skokami – zaszczepiono poprzez
sukces sport w świadomości. W polskich szachach takiego sukcesu nie
doczekaliśmy.

To widać musisz zostać mistrzem świata, a wtedy oglądamy cię na jedynce.

Tak, tylko tu dochodzimy do błędnego koła. Jestem powiedzmy w dwudziestce na świecie. Nie zostanę mistrzem świata bez dużego wsparcia finansowego, a nie dostanę dużego wsparcia finansowego bez zostania mistrzem świata.

Czytałem, że polscy szachiści działają w zupełnie innych warunkach finansowych, niż nacje ze wschodu albo Amerykanie.

Chcę, żeby było jasne: Związek Szachowy wykonuje dobrą robotę. Robi tyle, ile może. Nie weźmie pieniędzy nie wiadomo skąd, ma ile ma i musi podzielić między wszystkich. O sponsorów ciężko, bo szachów nie m w mediach. Takie mistrzostwa Polski: główna nagrodą jest dwadzieścia tysięcy. To w naszych warunkach naprawdę duża kwota. A że w Rosji jest nieporównywalnie większa stawka nawet na zawodach kobiet, a Amerykanin nawet bez wyników może liczyć na dziesięciokrotnie większy budżet? Takie są realia. Jak w futbolu – pieniądze sukcesu nie dadzą, ale ułatwiają. Można ułożyć sobie większy sztab itd. Czasem się zdarzy historia jak z Leicester, ktoś zdobędzie tytuł wbrew wszystkiemu i to jest piękno sportu, ale naiwnością jest ignorować wpływ pieniędzy na wyniki.

W takim razie Polacy notorycznie robią wyniki ponad stan, bo jesteśmy
w światowej czołówce mimo średnich nakładów.

Jest bardzo dobrze. To, co ostatnio zrobiły dziewczyny, czyli srebrny medal na Olimpiadzie – fantastyczny wyczyn, historyczny. Nasze siódme miejsce przy wielkiej konkurencji również uważam za dobry wynik. Polska w szachach zdecydowanie robi wyniki ponad stan, jesteśmy drugą siłą wśród kobiet, siódmą wśród mężczyzn, a gdyby mówić, jaką siłą jesteśmy finansowo… wynik byłby dalece mniej imponujący.

Ilu szachistów utrzymuje się tylko z szachów?

Myślę, że szachista z pierwszej setki utrzyma się spokojnie na wysokim poziomie, no i możemy jak w żużlu poza turniejami grać też w wielu ligach. Niektóre są zorganizowane na zasadzie jednorazowego koszarowania, ale najlepiej zorganizowana niemiecka bundesliga to regularny sezon, czternaście partii weekendowych od października do kwietnia. W ramach Bundesligi miałem przyjemność grać choćby na stadionie Werderu Brema.

Życie szachisty to życie na walizkach?

Rzeczywiście moje życie jest takie, że w domu więcej mnie nie ma, niż jestem. Mając żonę szachistkę, często jesteśmy w rozjazdach. Dwa dni po ślubie już mieliśmy zaplanowane partie, a przez pierwsze trzy miesiące małżeństwa widzieliśmy się raptem trzy tygodnie. Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, póki nie mamy dzieci nie jest to problem. Plusem natomiast bezsprzecznie fakt, że człowiek zobaczy kawałek świata. Za juniora były sytuacje, że koszarowano nas w akademiku, gdzie za szafą znaleźliśmy zdechłą mysz. Ale możesz sobie wyobrazić, jakim wydarzeniem był dla mnie wylot na mistrzostwa świata do Indii, gdy miałem szesnaście lat. Byłem też na Kubie – przywiozłem kubańskie cygara i paliliśmy je wszyscy na szkolnej domówce. Nikomu nie smakowały, ale każdy udawał eksperta (śmiech). Krainą pełną sprzeczności są miasta Syberii. Z jednej strony rozwijająca się metropolia, bo blisko są złoża gazu, czytaj – pieniądze, w konsekwencji powstają hotele i galerie. Z drugiej, w tym samym mieście znajdziesz lepianki.

Kasparow po porażce z Deep Blue twierdził, że to była mistyfikacja i przegrał z człowiekiem, teraz mamy drugi biegun po farsie z gruzińskim zawodnikiem, który wspierał się programem komputerowym. Elektrodoping to plaga szachów?

Nie ma co ukrywać, komputer to szachowa rewolucja. Mówiło się jednak dziesięć lat temu, że jak wejdą szybsze procesory, szach zginą. Komputery przeliczą szachy. Nic takiego się nie stało, zyskały na wejściu komputerów, z tego względu, że pokazały więcej możliwości analitycznych, powstały bazy partii, mamy więc wielką pomoc w przygotowaniach. Ze zwykłym dopingiem szachiści nie mają problemów, choć są beta-blokery na liście środków zakazanych i podlegamy testom. Natomiast co do dopingu elektronicznego – jest z tym problem i federacja szachowa próbuje walczyć. Teraz na olimpiadzie po raz pierwszy wracając z łazienki można było być skontrolowanym wykrywaczem metalu. Trwa debata, czy to przesada, zbyt wielka ingerencja, czy dobra forma na walkę z elektrodopingiem. Były przypadki, gdy ludzie oszukiwali ordynarnie – telefon w kieszeni i wyjście do łazienki przed każdym ruchem.

Ten Gruzin chował smartfona za toaletą.

To bardzo prymitywne sposoby, ale nie ukrywajmy – dla inteligentnej osoby zrobić doping tak, by nie był wykrywalny, nie będzie problemem. Nie wiem, jakieś małe słuchawki w uchu, czy coś. To trochę jak walka z wirusami – znajdą się rozwiązania, to pojawi się lepszy wirus.

Grałeś z zawodnikiem, który uprawiał komputerowy doping?

Nie, aczkolwiek ja jestem wstrzemięźliwy w ocenach. Jest druga strona medalu – ludzie łatwo oskarżają siebie nawzajem. Ktoś zrobi super wynik, to pada na niego cień podejrzeń. Ostatnio azerski szachista z pierwszej dziesiątki przegrał z graczem z dalszej pozycji i rzucił oskarżenie. Tymczasem po prostu tamtemu wyszła dobra partia i koniec. Walczyć trzeba z elektrodopingiem, ale walczyć trzeba też z nieprawdziwymi oskarżeniami. Ja nigdy nie spotkałem kogoś, co do kogo miałbym podejrzenia, ale z tym Gruzinem grał Bartosz Soćko, nasz obecny trener kadry, mój dobry znajomy. Bartosz już wtedy podejrzewał że facet stosuje elektroniczny doping, a on też nie jest osobą, która rzuca słowa na wiatr. Sędziowie zignorowali sprawę, bali się wziąć odpowiedzialność na swoje barki. Rok po partii z Bartoszem ten Gruzin został złapany.

Z tego co wiem, jesteś wielkim fanem piłki, nawet czytelnikiem Weszło.

Jestem na bieżąco z wieloma sportami – tenisem, żużlem, koszykówką. O każdym mogę rozmawiać (śmiech). Ale tak, futbol ma szczególne miejsce już od dzieciństwa. Pamiętam byliśmy kiedyś na zgrupowaniu szachowym w Wiśle i tak się złożyło, że mieli tu grać sparing z jakąś lokalną drużyną kadrowicze reprezentacji Piechniczka. Jaki byłem szczęśliwy! Ile autografów zamierzałem pozbierać! Ostatecznie udało się tylko Andrzeja Woźniaka, a to z tego względu, że mój trener ciągle ciągnął nas w góry. Jaki sparing, zobacz, piękny szczyt! Byłem załamany, mój idol Juskowiak na wyciągnięcie ręki, ekscytujący cały kraj Citko, a ja musiałem gdzieś leźć.

Ekstraklasę śledzisz?

Jasne. Jestem kibicem Lecha Poznań, gdy mieszkałem w Poznaniu chodziłem regularnie na stadion. Teraz mieszkam w Warszawie, Alina chciała, żebyśmy się tu przeprowadzili, bo dla niej – przypomnę, pochodzi z Moskwy – Poznań wydawał się za mały. Dla mnie z Kwidzyna i Poznań zdawał się gigantyczny (śmiech).

Zauważasz punkty styczne między szachami a futbolem?

Zauważam, że zarówno szachiści jak i piłkarze są ostatnio zdecydowanie bardziej profesjonalni, czyli nie skupiają się tylko na treningu. Sukces nie kończy się tylko na boisku lub tylko przy desce. Taka dieta: jak się lepiej odżywam, to też się lepiej czuję, u mnie też to się przekłada na wyniki.

Takie osoby jak Lewandowski czy nawet młodzi jak Linetty robią wielką robotę pokazując, jak wiele można osiągnąć dbając o siebie.
Kiedyś ktoś jechał za granicę – super, osiągnąłem, co chciałem!
eraz to jest dopiero start. Ja też widzę po sobie, że chcę rywalizować
z najlepszymi na świecie, walczyć o największe stawki. Druga rzecz,
która nas łączy, to dużo czasu wolnego. Po treningu masz cały dzień
na rozważanie konsekwencji pytania: co tu teraz zrobić?

Rozmawiał Leszek Milewski
---

wladek

Kojarzenia/wyniki

4. Runda w dniu 2017/09/26 ----> o 13:30
Szach Nr Nazwisko Rg Pkt Wynik Pkt Nazwisko Rg Nr

1 18 GM Kasimdzhanov Rustam 2676 3 3 GM Carlsen Magnus 2827 1
2 46 GM Lenderman Aleksandr 2565 3 3 GM Eljanov Pavel 2734- 8

3 28 GM Grandelius Nils 2653 2½ 2½ GM Caruana Fabiano 2799 3
4 31 GM Shirov Alexei 2630 2½ 2½ GM Anand Viswanathan 2794 4

5 5 GM Nakamura Hikaru 2781 2½ 2½ GM Sethuraman S.P. 2617 33
6 41 GM Tari Aryan 2588 2½ 2½ GM Adams Michael 2738 6
7 32 GM Bok Benjamin 2620 2½ 2½ GM Vidit Santosh Gujrathi 2702 12
8 49 GM Deac Bogdan-Daniel 2559 2½ 2½ GM Short Nigel D 2698 14

9 55 GM Swapnil S. Dhopade 2532 2½ 2½ GM Movsesian Sergei 2671 20
10 26 GM Fressinet Laurent 2657 2½ 2½ GM Harika Dronavalli 2528 56
11 98 IM Houska Jovanka 2393 2½ 2½ GM Granda Zuniga Julio E 2653 27
12 9 GM Vallejo Pons Francisco 2716 2 2½ IM Batsiashvili Nino 2472 68
13 7 GM Gelfand Boris 2737 2 2 GM Sunilduth Lyna Narayanan 2568 45
14 47 GM Pichot Alan 2565 2 2 GM Almasi Zoltan 2707 10
15 11 GM Naiditsch Arkadij 2702 2 2 GM Donchenko Alexander 2559 50
16 13 GM Howell David W L 2701 2 2 GM Mekhitarian Krikor Sevag 2534 54
17 15 GM Rodshtein Maxim 2695 2 2 GM Brunello Sabino 2555 51

18 59 IM Lampert Jonas 2514 2 2 GM Sutovsky Emil 2683 16
19 17 GM Leko Peter 2679 2 2 GM Panchanathan Magesh Chandran 2481 64
20 19 GM Rapport Richard 2675 2 2 GM Khmelniker Ilya 2480 65
21 63 IM Nihal Sarin 2483 2 2 GM Adhiban B. 2670 21
22 74 IM Esserman Marc 2453 2 2 GM Jones Gawain C B 2668 23
23 24 GM Riazantsev Alexander 2666 2 2 IM Christiansen Johan-Sebastian 2457 72
24 81 IM Gaponenko Inna 2437 2 2 GM Sargissian Gabriel 2652 29
25 30 GM Xiong Jeffery 2633 2 2 IM Kjartansson Gudmundur 2456 73
26 34 GM L'ami Erwin 2611 2 2 GM Neelotpal Das 2448 76
27 35 GM Sokolov Ivan 2603 2 2 IM Trent Lawrence 2427 83
28 97 IM Harsha Bharathakoti 2394 2 2 GM Bogner Sebastian 2599 36
29 37 GM Bindrich Falko 2598 2 2 IM Zatonskih Anna 2424 85

30 38 GM Huschenbeth Niclas 2596 2 2 GM Tarjan James 2412 90
31 39 GM Svane Rasmus 2595 2 2 IM L'ami Alina 2286 121
32 105 IM Krishna C R G 2367 2 2 GM Timman Jan H 2573 44
33 116 IM Rathnakaran K. 2326 2 1½ GM Tregubov Pavel V. 2589 40
34 22 GM Hou Yifan 2670 1½ 1½ WGM Shvayger Yuliya 2442 80
35 25 GM Akobian Varuzhan 2662 1½ 1½ GM Sundararajan Kidambi 2426 84
36 78 IM Swayams Mishra 2444 1½ 1½ GM Ju Wenjun 2574 42
37 88 GM Arkell Keith C 2415 1½ 1½ GM Aravindh Chithambaram Vr. 2573 43
38 89 IM Wallace John Paul 2413 1½ 1½ GM Wagner Dennis 2564 48
39 53 GM Vishnu Prasanna. V 2543 1½ 1½ IM Hemant Sharma (del) 2342 109
40 57 GM Perelshteyn Eugene 2524 1½ 1½ FM Ragnarsson Dagur 2340 110
41 92 Arjun Kalyan 2406 1½ 1½ IM Lubbe Nikolas 2515 58
42 95 IM Roberson Peter T 2403 1½ 1½ GM Olafsson Helgi 2512 60
43 61 IM Praggnanandhaa R 2500 1½ 1½ Harari Zaki 2027 152
44 62 IM Brown Michael William 2499 1½ 1½ IM Kolbus Dietmar 2320 117
45 101 IM Karavade Eesha 2384 1½ 1½ IM Hambleton Aman 2479 66

46 67 GM Salomon Johan 2476 1½ 1½ Ojas Kulkarni 2289 120
47 102 Woellermann Jan 2384 1½ 1½ IM Basso Pier Luigi 2460 70
48 107 IM Ledger Andrew J 2361 1½ 1½ IM Paehtz Elisabeth 2453 75
49 123 IM Rudolf Anna 2286 1½ 1 IM Yankelevich Lev 2443 79
50 2 GM Kramnik Vladimir 2803 1 1 WGM Enkhtuul Altan-Ulzii 2327 114
51 69 IM Zumsande Martin 2471 1 1 Vignesh B 2260 126
52 71 IM Visakh N R 2458 1 1 FM Loew Gerald 2262 125
53 82 IM Kiewra Keaton 2433 1 1 Mueller Philipp 2220 131
54 86 Raja Harshit 2423 1 1 FM Lorscheid Gerhard 2192 134
55 119 FM Zwahr Paul 2306 1 1 FM Rakesh Kumar Jena 2418 87
56 91 IM Degtiarev Evgeny 2412 1 1 Seyfried Claus 2173 136
57 127 FM Yoo Christopher Woojin 2254 1 1 IM Cornette Deimante 2404 93
58 137 Birkisson Bardur Orn 2164 1 1 IM Kojima Shinya 2403 94
59 139 FM Babar Michael 2130 1 1 IM Eggleston David J 2400 96
60 99 Loos Roland 2393 1 1 Pranav Anand 2106 141
61 151 Mai Aron Thor 2038 1 1 IM Kavutskiy Konstantin 2390 100
62 103 Pranav V 2372 1 1 Fischer Daniel 2100 142
63 106 FM Fenil Shah 2362 1 1 Burrows Martin P 2085 146
64 153 WFM Zahn Alina 2025 1 1 IM Bellin Robert 2344 108
65 111 FM Paul Johannes 2335 1 1 CM Thilakarathne G M H 2053 149
66 112 FM Jessel Stephen 2334 1 1 Hopson Kevin Mike 1929 160
67 158 Acosta Mariano 1988 1 1 WIM Vaishali R 2329 113
68 104 GM Arakhamia-Grant Ketevan 2369 ½ 1 Jonsson Gauti Pall 2011 155
69 135 Heimisson Hilmir Freyr 2185 ½ ½ IM Mannion Stephen R 2320 118
70 122 IM Piasetski Leon 2286 ½ ½ Kavinda Akila 2099 143
71 128 IM Watson John 2247 ½ ½ Maloberti David 2132 138
72 130 Allen Keith 2231 ½ ½ Bianco Valerio 2086 145
73 132 Player Edmund C 2202 ½ ½ WIM Maroroa Sue 2083 147
74 133 Oyama Akito 2198 ½ ½ Nahnsen Kenneth 2011 156
75 159 Dahl Baard 1974 ½ 0 Balint Vilmos 2281 124
76 129 WIM Osmanodja Filiz 2245 0 0 Byron Alan M 2074 148
77 150 Prueske Wolfgang 2046 0 0 Coathup Roger H 2125 140
78 154 Birkisson Bjorn Holm 2023 0 0 Kruse Janik 2096 144
79 157 WFM Frank Tena Dr. 2002 0 0 Pauza
80 52 GM Kosteniuk Alexandra 2552 2 0 Nieskojarzony
81 77 GM Ushenina Anna 2445 ½ 0 Nieskojarzony
82 115 WGM Rapport Jovana 2327 1 0 Nieskojarzony

---

wladek

--

Reklama małej Roszady
--

1_2

diagram - 1
Mat -- w 2 posunięciach -- #2 -- -- 1. Sf3! - Kxf3 - 2. 0-0 - szach - mat

--

3_4

diagram- 3
- 1. Sf3 - g4xh3 - 2. Sh4 - szach - mat -- -- 1. Sf3 - g4xf3 - 2. Wh3-h2 - mat
--

wladek

-
Tomasz Maćkowiak --- 17 października 2017

Kto wygra wybory parlamentarne w Czechach?
W pogoni za Polską

W najbliższy weekend pragmatyczni Czesi wybiorą najbardziej
nieprzewidywalny parlament w swojej historii. Krajem mogą współrządzić
prorosyjski oligarcha Andrej Babisz wraz z islamofobami i komunistami.

Pełna wersja artykułu dostępna dla abonentów • Wypróbuj za 1 zł
Andriej Babisz, zwany czeskim BerlusconimVit Simanek/CTK/PAP
Andriej Babisz, zwany czeskim Berlusconim

W mediach od miesięcy trwa panika. Publicyści kreślą wizję kraju, który –
podobnie jak wcześniej Węgry – stacza się w stronę Kremla.
„To nie potrwa długo. Popatrzcie na Polskę: o nich też jeszcze półtora
roku temu pisaliśmy, że są wzorem demokracji na wschodniej flance UE”
– narzekał jeden z komentatorów.

Ale te ostrzeżenia nie robią wielkiego wrażenia na wyborcach. – Tych jego
milionów nikt mu nie dał. Zarobił. A zarabiania nauczył się prowadząc
firmę, a nie ślęcząc nad książkami. On wie, jak wygląda życie – tak 40-letni
Vladislav, właściciel pensjonatu i gospody w Górach Orlickich, tłumaczy,
dlaczego zamierza głosować na lidera partii ANO21 Andreja Babisza.
Sam Vladislav jako drobny przedsiębiorca każdego dnia morduje się –
jak sam mówi – wyszarpując koronę za koroną, nie licząc na niczyją
pomoc, za to z asystą zawsze chętnej do przeszkadzania biurokracji.

Właśnie dlatego Babisz. O jego głównych konkurentach z partii liberalnych,
socjaldemokracji czy ludowców Vladislav jest jak najgorszego zdania:
oderwane od rzeczywistości darmozjady. – Całe życie zawodowe w aparacie
partyjnym, stołek za stołkiem, a w końcu premier! Co taki premier umie
zrobić dla zwykłych ludzi? – wyrzeka Vladislav na obecnego szefa rządu,
socjaldemokratę Bohuslava Sobotkę.

Wybory parlamentarne 20–21 października wygra najpewniej
partia 63-letniego milionera Babisza, zwanego czeskim Berlusconim.
---

wladek

Tomasz Maćkowiak 21 października 2017

Wybory w Czechach: tryumf populistów, parlament rozdrobniony

Zgodnie z przewidywaniami populistyczna partia ANO21 wygrała wybory
parlamentarne i jej lider, oligarcha Andrej Babisz najpewniej będzie premierem.
Andriej Babisz, zwany czeskim Berlusconim

Andriej Babisz, zwany czeskim Berlusconim
Tradycyjne partie prawicy i lewicy ledwie przekroczyły próg wyborczy.
Wielki sukces odnieśli za to Piraci, którzy uplasowali się na trzecim miejscu.

„Widać wyraźnie, że wyborców, tęskniących za władzą silnej ręki jest u nas znacznie więcej, niż 18 procent, a taką liczbę wskazywały publikowane wcześniej badania” – mówił w publicznej telewizji tuż po ogłoszeniu pierwszych wyników cząstkowych socjolog Jaromir Volek. Głosy liczono do godz.19.

Babisz wygrał zgodnie z przewidywaniami, jego ANO21 zyskało 78 mandatów w 200 osobowej Izbie Poselskiej. Na Babiszu ciążą policyjne zarzuty w sprawie wyłudzania dotacji unijnych, ale mimo to ludzie na niego zagłosowali masowo. Prezydent kraju Milosz Zeman już wcześniej zapowiedział, że mimo trwającego śledztwa i tak powierzy biznesmenowi misję tworzenia rządu. Wszyscy zadają sobie teraz pytanie, kto zostanie w nowym rządzie ministrem spraw wewnętrznych i będzie nadzorował policję.

Babisz rządu sam nie utworzy, ale do parlamentu dostało się poza ANO21 jeszcze 8 partii z dużo słabszym wynikiem. Będzie więc w czym wybierać, tym bardziej, że prym wiodą partie mocno niestandardowe. 22 mandaty dostała zatem partia SPD – wiedziona przez pół-Japonczyka Tomio Okamurę i skoncentrowana głównie na walce z “islamizmem” (choć uchodźców w Czechach nie ma tak samo jak w Polsce). 15 miejsc dostali komuniści, otwarcie prokremlowscy, niechętni Zachodowi, Unii, NATO. Babisz zaklina się, że z żadną z tych partii rządu tworzyć nie będzie, ale niewielu w te deklaracje wierzy.

Babisz straszy czeskich demokratów

Eksperci od dawna kreślą wizję cichych koalicji, w których najważniejsze decyzje o przyszłości kraju będą podejmowane poza parlamentem, na niejawnych, zalatujących polityczną korupcją spotkaniach partyjnych bossów.

Sam Babisz straszy czeskich demokratów od dawna. Zdominował już biznes, rynek mediów, system partyjny, a teraz zdominuje administrację państwową. Jego deklaracje np. w kwestii polityki zagranicznej są mocno niejasne i często wzajemnie sprzeczne. Opowiada się za tym, aby Czechy trzymały się twardego jądra Unii, Niemiec i Francji, ale krytykuje system euro. Jeśli uświadomić sobie, że jego potencjalni partnerzy są jednoznacznie antyzachodni, a krajem rządzi inny populista, prorosyjski prezydent Milosz Zeman, wygląda na to, że Czechy szybko dołączą Polski i Węgier, wchodząc we wschodnieuropejską strefę politycznego chaosu.

Drugim tryumfatorem wyborów są Piraci – partia-siostra podobnych ruchów w całej Europie, zainteresowana wolnością w Internecie, bardzo antyautorytarna, ale z ogromnym, pozytywnym potencjałem i przywiązaniem do wolności i demokracji. Jeszcze dwa tygodnie temu nie liczyli się w sondażach, a na koniec dostali 22 mandaty i są trzecią siłą w Izbie Poselskiej. To bardzo dobry sygnał, ale to jednak za mało, żeby skutecznie stawiać opór populistom.

---

wladek

Jędrzej Winiecki 23 października 2017

Umieramy przedwcześnie, bo oddychamy fatalnym powietrzem

Kilka słonecznych, bezwietrznych dni w połowie października
wystarczyło, by polskie miasta znów spowił smog.

Tylko w 2013 r. 467 tys. Europejczyków umarło przedwcześnie, bo
oddychało marnej jakości powietrzem.

Tylko w 2013 r. 467 tys. Europejczyków umarło przedwcześnie,
bo oddychało marnej jakości powietrzem.

W 2015 r. na całym świecie zła jakość powietrza przyczyniła się do 6,5 mln
zgonów – ogłosili właśnie autorzy raportu opublikowanego przez czasopismo
naukowe „The Lancet”. Najpoważniejsza sytuacja jest wśród społeczeństw
żyjących w niedostatku, jak zwykle najczęściej w Afryce i Azji.
A wśród źródeł zanieczyszczeń m.in. domowe paleniska na drewno lub
węgiel drzewny, wciąż w wielu miejscach bardzo powszechne.
Jednak państwa uważające się rozwinięte i cywilizowane też zmagają się
z podobnym problemem.

Z kolei Europejska Agencja Ochrony Środowiska w swoim najnowszym sprawozdaniu o jakości powietrza nad Starym Kontynentem wspomina, że tylko w 2013 r. 467 tys. Europejczyków umarło przedwcześnie, bo chcąc nie chcąc oddychali marnej jakości powietrzem.

Według szacunków przytaczanych przez Agencję np. pył PM 2,5 (zawiera
cząstki o średnicy mniejszej niż 2,5 mikrometra), pochodzący głównie
z pieców węglowych i z układów wydechowych pojazdów, co roku
przyczynia się do 48 tys. zgonów obywateli Rzeczypospolitej.
Dwutlenek azotu (główne źródło to silniki spalinowe) – zabija 1,6 tys.
osób, ozon (znów transport, zwłaszcza w gorące dni) – 1,1 tys.

Dla porównania: w 2016 r. na polskich drogach zginęły 2993 osoby.
Pyły i gazy zabijają wolniej i mniej spektakularnie, a ich żniwo widać
dopiero w statystykach.

Oddychamy bardzo złym powietrzem

Kilka słonecznych, bezwietrznych dni w połowie października wystarczyło,
by polskie miasta znów spowił smog. 18 października mieszkańcy
Warszawy oddychali czymś, co według polskiego indeksu jakości powietrza
jest „bardzo złe”. Główny Inspektorat Ochrony Środowiska w takim
przypadku radzi, aby ograniczyć przebywanie na wolnym powietrzu
do niezbędnego minimum. Czyli zamiast podziwiać złotą polską
jesień, powinno się siedzieć w domu.

Następne dni nie przyniosły poprawy, np. w piątek wieczorem, 20
października, marne odczyty (powietrze jakości umiarkowanej do złej)
docierały ze stacji pomiarowych ze środkowej i południowej Polski.

Na razie na mapach przedstawiających koncentrację szkodliwych pyłów
Polska wypada koszmarnie, gorzej w Unii Europejskiej jest tylko w Bułgarii.
Zresztą specjalistyczna aparatura nie jest potrzebna, by zauważyć, że z
powietrzem coś jest nie tak, skoro w ciągu dnia delikatna mgiełka przysłania
błękit nieba, a nocą wyczuwalny jest w centrach metropolii zapach odległego ogniska.

Autorzy raportów epatujących morowym powietrzem pocieszają
jednocześnie, że zanieczyszczeniom można przeciwdziałać, z szybko
opłacalnym skutkiem. Oczywiście w Polsce nie stanie się to bez wielkiego
wysiłku, także indywidulanego, często kosztem wygody (auto zostawione
na parkingu na rzecz komunikacji zbiorowej to zawsze dobry pomysł) albo
osobistych finansów, choćby przy wyborze znośniejszej dla bliźnich technologii ogrzewania.

Rząd zaczął już wdrażać – zresztą uznawany przez aktywistów ekologicznych za sensowny – plan walki o bardziej wydajne kotły i obrót węglem wyższej jakości. Intensywnie walczą też samorządy. Kto nie ma ochoty na poświęcenia, niech przynajmniej trzyma kciuki – niezależnie od sympatii czy antypatii partyjnych.

---

wladek

7.11.2017

Sześć rzeczy, których opozycja nie powinna robić, jeśli chce wygrać

Adam Szostkiewicz
Wszelkie rozważania o polskiej polityce wyborczej mają sens przy
założeniu, że najbliższe czekające nas wybory – samorządowe,
europejskie i parlamentarne – będą wolne i uczciwe.
Niestety, nie ma co do tego stuprocentowej pewności.

PiS, odkąd doszedł do władzy, przekonuje nas, że wszystko jest
w porządku: żyjemy w warunkach pełnej wolności i demokracji.
Fakty obozu władzy, a szczególnie jej propagandzistów, nie interesują.
Są ignorowane lub reinterpretowane na zasadzie „czarne jest białe”.
Każda krytyka jest odrzucana i przedstawiana jako zdradziecka. Opozycja
jest wydrwiwana lub demonizowana jako „totalna”. Niezależność
mediów publicznych jest zniszczona. Niezależność władzy
sądowniczej od władzy politycznej jest zwalczana.
Ale załóżmy, że wyniki wyborów będą uczciwe. Wtedy opozycja ma
co robić. Wiadomo co: ma wygrać i odsunąć PiS od władzy,
demokratycznie i pokojowo.
Jeśli zgodzimy się, że z grubsza o to chodzi, wówczas można
od opozycji oczekiwać, aby nie czyniła kilku rzeczy:

1. Nie wycinała siebie nawzajem, np. nie wystawiała więcej niż jednego
wspólnego kandydata w wyborach na prezydentów znaczniejszych miast.

2. Nie obsmarowywała siebie wzajemnie, np. nie robiła
z prezydent Warszawy czarnego luda.

3. Nie ustawała w próbach stworzenia wspólnych list wyborczych,
gdzie tylko to możliwe.

4. Nie wprowadzała wyborców w błąd w jakiejkolwiek sprawie
dotyczącej wspólnego przeciwnika, czyli obozu obecnej
władzy lub samej opozycji: tylko przejrzystość.

5. Nie umniejszała znaczenia demokratycznych partii politycznych,
jakichkolwiek, także młodo-lewicowych. Nie ma demokracji bez
systemu wielopartyjnego otwartego dla wszystkich respektujących
demokratyczne reguły rywalizacji. To błąd wzmacniać ruchy
obywatelskie kosztem demokratycznych partii politycznych.
Na tym błędzie utuczą się siły antydemokratyczne.

6. Niech nie wierzy w gruszki na wierzbie obiecywane przez obecną
władzę i nie wchodzi z nią w żadne wyborcze układy i układziki.
Opcje muszą być klarowne.
---

wladek

--
[link widoczny dla zalogowanych]

GIEREK - 105 lat temu --

Wiesław Górny -- wielki szacun dla Pana -- Edwarda - szkoda tylko ze nie było mu dane dalej rozwijac Polskę ale zastanawia mnie dlaczego mowi sie o tym okresie i nim samym " komunistyczny " , w Polsce nigdy nie było komunizmu !!!!!. Kto widzial zeby w sysytemie komunistycznym tak preznie współpracował kośćiół z wladza , w Polsce nie zamykano kosciołów a wrecz przeciwnie wiekszosć powstała w tym okresie !!!!! dla przypomnienia , wiekszosc zakłdów pracy , miast , dróg , szkół przedszkoli szpitali itp......postawiono za czasów EDWARDA GIERKA !!!!! i niech Cwele PISdolce nie przypisują sobie tego , oni co najwyzej zniszczyli to co służyło ludziom !!!!!!!
1
Zarządzaj
Lubię to! · Odpowiedz · 1 godz.

--

wladek

--

Rozwiązanie jest wtedy ważne --- gdy widzimy mata na obrazku.

---

diagram - 1
MAT -- 2 posunieciach -- #2

Cztery - 4 -siatki matowe -- Wieża matuje -- Goniec matuje...

--